چه فرقی می کند

آن سوی دنیا باشم یا فقط چند کوچه آن طرف تر…؟!

پای عشق که در میان باشد

دلتنگی دمار آدم را در می آورد

خدایا!!!!!!!!!!!!!!
این بند دل آدم کجاست؟؟؟؟؟؟؟؟
که گاهی با
یک اسم
یا حضور یک نفر
و یا با یک لبخند “پاره” میشود…

ترسم آن روز بیایی که نباشدبدنم...

کوزه گرکوزه بسازد زخاک بدنم...

لب آن کوزه بسازد زخاک لب من...

بی خبرلب بگذاری برلبان دهنم...

رخ به رخ که شدیم. . .

مَــــــــــــــــــــن مـــــــات شدم. . .

امـــا تـــــــــو. . . .

چو پادشاهی که از این فتــــــح ها زیاد دیده. . . .

بی اهّمـــیت رد شدی. . . .

من ارگ بم خشت به خشتم متلاشی...

تونقش جهان هروجبت ترمه وکاشی...

این طاول وتبخال و دهان سوختگی ها ...

از آه زیاد است نه ازخوردن آشی...

یکبارشده برجگرم زخم نکاری؟...

یکبارشده روی لبم بغض نپاشی؟...

هربار دلم رفت ونگاهی به تو کردم...

برگونه ی سرخابی ات افتاد خراشی...

از شوق هم آغوشی واز حسرت دیدار ...

باید بمیرم چه باشی چه نباشی..

 

خواستم از پشت دستم را روی

چشمانش بگذارم...اما ترسیدم

از شنیدن...اسم هایی که برزبان بیاورد...

هنگام آفرینش آدم خدا به او گفت:نازنینم آدم...

باتو رازی دارم اندکی پیشترآی...

آدم آرام ونجیب آمد پیش....

زیر چشمی به خدامی نگریست...

محو لبخند غم الود خدا در دلش انگار گریست...

نازنینم ادم(قطره ای اشک زچشمان خداوند چکید)

یاد من باش که بس تنهایم...

بغض ادم ترکید گونه هایش لرزید...

به خدا گفت:من به اندازه ی عرش نه...

من به اندازه ی گلهای بهشت...نه

من به اندازه ی تنهائیت ای هستی من دوستت دارم...

آدم کوله اش رابرداشت...

خسته وسخت قدم برمی داشت....

راهی ظلمت پرشور زمین...

طفلکی بنده ی غمگین ادم...

در میان لحظه جانکاه هبوط

زیر لبهای خدا باز شنید: نازنینم آدم:نه به اندازه ی عرش ...

نه به اندازه ی گلهای بهشت...

که به اندازه ی یک دانه گندم توفقط یادم باش...

نازنینم ادم نبری از یادم.........................